Een glasblazer is een creatief en ambachtelijk beroep wat veelal door kunstenaars wordt beoefend. Vormen blazen in opdracht of glasblazen naar eigen creatief inzicht. Een glasblazer is dan ook zeker een creatief persoon te noemen die steeds weer met nieuwe ontwerpen of modellen weet te komen. Een creatieve inslag als glasblazer is dan ook erg belangrijk. Het glas dat een glasblazer in vorm blaast is ongeveer 1300 graden voordat dit bewerkt kan worden en zal dus regelmatig opnieuw verhit moeten worden omdat het glas anders niet meer te bewerken is. Om tot de juiste vorm te kunnen komen maakt de glasblazer niet alleen gebruik van blaastechnieken maar ook van een zogenaamde klots. Een klots is een perenhouten vorm om het hete glas te kunnen vormen en zal steeds nat gehouden moeten worden. Door het nathouden van de klots zal er een stoomlaagje ontstaan wanneer het warme glas de klots aanraakt zodat er geen sporen van de klots achter blijven. Het grote voordeel van perenhout is dat dit zeer fijn is van nerf en bijna geen noesten heeft.
Omdat er verschillende soorten glasblazers bestaan komt het beroep ook wel voor onder andere benamingen zoals bekerblazer, flessenblazer of kelkenblazer. Het beroep glasblazer zal zeker niet voor iedereen geschikt zijn omdat het leren glasblazen niet gemakkelijk is en veel oefenen en geduld hebben zal betekenen.
Geschiedenis
Het glasblazen is rond het begin van onze jaartelling uitgevonden door de Syriërs die de blaaspijp uitgevonden hadden. Zij waren erin geslaagd om de componenten zand, kalk en soda tot een vloeibare massa te smelten en zodoende door middel van de blaaspijp glas te maken. De Syriërs ontwikkelden de glasblaaskunst en het principe is sindsdien nauwelijks meer veranderd. De Romeinen, die door middel van verovering op het Byzantijnse Rijk, hebben de techniek van het glasblazen meegenomen naar hun rijk. De Syrische glasblazers werden krijgsgevangen gemaakt en meegenomen naar Venetië en de Murano eilanden.
Techniek van een glasblazer
Glasblazen aan de oven is een methode waarbij met een stalen pijp vloeibaar glas van ongeveer 1130 graden uit een pot gehaald wordt, het zogenaamde keien. Door de pijp telkens rond te draaien en te vormen met een natte houten vorm (de klots) wordt het glas op de pijp gecentreerd. Door de pijp wordt lucht ingeblazen waardoor het object groeit. Door telkens meer glas te keien wordt de massa vergroot en kan de bel verder worden uitgeblazen. Met een natte krant kan, al rollend op de glasblazersstoel, de vorm van de vaas met de hand worden aangebracht. Met een zogenaamde benenschaar wordt vervolgens een kerf vlak achter de pijp in de vorm gemaakt. Op dit punt moet de vorm later van de pijp breken. Als de vorm klaar is wordt door een assistent met een klein stukje heet glas een stalen staf (pontil) tegen de bodem gekleefd. De glasblazer koelt de kerf met wat water zodat plaatselijk kleine scheurtjes ontstaan. Met een tik breekt de vorm ter plaats van de kerf en wordt nu slechts gedragen door de pontil. Dit heet overnemen van het stuk. Waar het stuk aan de pijp zat is nu een gat. Door inwarmen in een oven op 1200 graden (gloryhole) wordt het materiaal weer zacht en kan de opening worden afgewerkt. Als het model klaar is wordt deze van de pontil afgetikt en gaat in de koeloven. Hierin wordt doorgaans in 24 uur beginnend bij 510 graden het glas langzaam gekoeld zodat het materiaal spanningsvrij is en niet meer spontaan kapot kan springen. Het breukvlak van de pontil wordt later weggeslepen en wordt het standvlak van het object.
